Եթե ամառը մոտս մնա ես աշխարհը իմ ձեռքերով կփոխեմ, կանեմ անհնարն ու անիրականանալին, կստեղծեմ չտեսնվածն ու չսպասվածը, կմաքրեմ մութն ու ցավը, կսիրեմ բացվող ձեռքերիս չափ, կապրեմ ու...ԿԱՊՐԵՄ...Էլ մի թե բառ կա սրանից զորավոր: Չկա!!!!!!!!
Ինչո՞ւ է այսչափ արագ սահում ամառը, ինչո՞ւ է ավարտվող օրը բերում այսքան տխրություն, ինչո՞ւ եմ ամեն վայրկյան մահացու հիվանդի պես հիշում, որ այս ամենը վերջ ունի...Գիտե՞ս:
Իսկ ինձ թվում էր դու արդեն ամեն ինչ գիտես իմ մասին, մայրենի լեզվիդ այբուբենի պես սերտել ես ինձ ու աչքերիս կրակը վաղուց բացահայտել ես...մինչդեռ ես մի անվերծանելի սեպագրի պես սառում եմ այդպես էլ չկրարդացվելու վախից:
Ամռան մի էլ օր հալվեց իմ ափերի մեջ, հալվեց առանց ջերմացնելու ինձ, առանց վերադարձի խոստման....Ամռան մի օր էլ սպառնաց գալիք սառնամանիքի մասին ու ես էլի մնացի առանց արև, առանց ջերմություն, առանց աչքերիս կրակի, որը այրում է ամեն պատահածի, նույնիսկ ինձ, առանց փոքր ինչ տաքություն տալու:
Էլ ինչ իմաստ ունի տարին 9 ամիս սպպասել ամռանը, որ պիտի 90 օրերի յուրաքանչյուր վայրկյանին հիշեմ, որ այս ջերմությունը իմը չի, որ շուտով կլքի ինձ, որ ես էլի կդառնամ այն ինչ չկամ:
Ես իրոք ի զորու եմ փոխել իմ ու քո աշխարհը, միայն թե օգնիր, որ այս ամռան մանացած 82 օրերը ինձ համար տոն դառնան, որ ամառը իմ հոգում մի նոր եռամսյակ սկսի:
Ամառը քո սրտում է, այն երբեք չի վերջանում
ReplyDelete