Քեզ սպասելիս....

Գիտես քչերը գիտեն թե ինչեր են պատահել իրենց հետ երբ դեռ սաղմ էին, հետո երբ սկսեցին լսել, զգալ, հասկանալ.....Ես էլ չգիտեմ ու երբեք դա ինձ չի հետքրքրել. ես կյանքը հիշում եմ.....ես ուզում եմ դու կյանքիդ առաջին հիշողությունները բազմակետերով ամփոփելու կարիք չունենաս, ուզում եմ սերս պարուրի քեզ ու երբ մի օր հանկարծ իմ պես ցանկանաս հիշել թե երբ ես առաջին սերը ստացել, կարդաս ու ժպտաս:

Հիմա դու դեռ չես ժպտում...

Ես աշխատում եմ ժպտալ նաև քո փոխարեն, որ աչքերումդ արևներ ունենաս:

Ուզում եմ պատմել քեզ ամենաբարի հեքիաթն իմ կյանքի, որին մինչ հիմա և հավատում եմ և չեմ հասկանում:

Արարիչը մի օր տեսավ անձկությունն իմ կյանքի ու որոշեց նվիրել հրաշք, մի բան որ վաղուց չէի խնդրել, Տերը հասկացավ, որ առանց հրաշք ապրելը տխուր է ու հասկացավ, որ ես դեռ չեմ հասկացել դա ու մի օր իր հրեշտակներից մեկին ուղարկեց երկիր. պատկերացնում ես նա այնքան սիրեց ինձ, որ իր հրեշտակներից մեկին վստահեց ինձ: Չես պատկերացնում??? :) ես էլ չեմ կարողանում պատկերացնել, երբ մտածում եմ, որ մայրս էլ նույնը իմ մասին է մտածել :D Մի խոսքով, ես տագնապեցի, կասկածեցի, ուզեցի չհավատալ....դե կհասկանաս, երբ առաջին անգամ հրաշք բառը դադարի քեզ համար ուղղակի ածական լինելուց, այլ դառնա բայ ու սկսի գործել, այն էլ շատ մոտ...

Հետո անցան կասկածներն էլ, վախերն ու սկսեցի պայքարել, կորցնել, գտել, զոհել, երջանկանալ...փոխել իմ շուրջ ամեն ինչ, հանուն քեզ:

Սա քո լսած առաջին հեքիաթն է....Մի քանի ամիս անց ես այն կհասկանամ այլ կերպ, դու դեռ չես հասկանա :D

Գիտես տարօրինակը որն է? Ինձ մի տեսակ փիլիսոփա ես դարձրել: Էնպիսի բաների մասին եմ սկսել մտածել, որ ամաչում եմ խոսել, առնվազն պիտի առաձին թեզ սարքել ու պաշտպանել :D

Զարմանալիորեն դա ինձ հաճելի է թվում: Ես ինձ մեծ եմ զգում, պատասխանատու, պատրավոր հասկանալու այն ամենը, որոնց մասին առաջ գրեթե չեմ մտածել....

Հիմա գնում ենք քնելու. չեմ ուզում իմ պես բու դառնաս :D Ավելի շատ ուզում եմ հորդ պես աշխատասեր արտույտ լինես: Կարծում եմ էնքան էլ լուրջ չես ընդունի իմ քմահաճույքները ու կլինես այնպիսին ինչպիսին ուզում ես:

ՏԵՐԸ ՄԵԶ ՀԵՏ: Բարի Գիշեր:

Մաթեմատիկա

Բոլորն էլ ինչ-որ մի օր, ինչ-որ մի բան ջնջում են նորը ստեղծելու ակնկալությամբ:
Իսկ երբ նորը դատարկությունից զատ ոչինչ չի բերում, վախենում ես նորից ջնջել`անհայտ նորից հայտնի ցավը վերապրելու սարսափով:
Ես մաթեմատիկա չսովորեցի դպրոցում:
Ես հաշվել չսովորեցի կյանում:
Ես տանուլ տվեցի բոլոր հաշիվներս:
Ես գրել սովորեցի մաթեմատիկայի վանդակավոր տետրերում. գրել կյանքի, երկնքի ու սիրո մասին....
...մինչդեռ հաշվել, հաշվել, հաշվել էր հարկավոր:
_Դու այդպե՞ս ես կարծում,-կհարցնես վատ քողարկված հեգնանքով ու ես էլի չեմ նեղանա, քանի որ ես էլ, դու էլ վարժվել ենք նրան, որ ես վաղուց չեմ ասում այն ինչ իրոք կարծում եմ....

Հիմա նայում եմ  այն դպրոցական աղջկան, որը սեղմվել է քո ուսին....ոչինչ էլ չի փոխվել. մատնեմատին  մի մատանի է ավելացել, սև մազերը դարչնագույն են դարձել, մի քիչ լցվել է երևի ու....էլ ոչինչ:
Եթե քջջես կյանքս ուրիշ ոչինչ չի գտնվի բացի այս անօգուտ ու անվնաս գրառումներից`կյանքի, երկնքի ու սիրո մասին....մինչդեռ հաշվել, հաշվել, հաշվել է հարկավոր:

Կարոտում եմ հայելուց ժպտացող աչքերին

Քաղաքը քնեց:

Դիմացի շենքում ընդհամնեը մեկ-երկու պատուհանից է դեռ լույս  երևում:

Նրանք  երևի մի բան են կիսատ թողել, որ կպել են հեռացող օրվա քղանցքից ու բաց չեն թողնում. ինչ-որ հարցեր կան, որ այս օրը պետք է պատասխանի, ինչ-որ գործեր կան, որ նորեկ օրվան չեն  ուզում վստահել, գուցե մի պատառ ուրախություն է ընկել այդ պատուհաններից ներս ու  փայփայում են, որ լուսաբացը չփախցնի:

Իսկ ես ոչ գործեր ունեմ, ոչ հարցեր ու իմ պատուհանից ոչինչ ներս չի ընկել....

Ես կարոտում եմ:

Առաջին անգամ եմ կարոտի իրական դառնությունը ճաշակում, առաջին անգամ եմ զգում, թե ինչ անանցանելի վիհ է այն:

Ես կարոտել եմ մի լուսավոր հուգու, ով ապրել գիտեր,ով ճախրել գիտեր ու նրա ճանաչած միակ սահմանն անսահմանությունն էր: Նա երազել գիտեր ու ՀԱՎԱՏԱԼ, նա սիրել գիտեր կրակվող աչքերի ողջ ջերմությամբ:

Ես տեսել եմ նրան հայելիների  քառակուսիներում: Հաստատ տեսել եմ....

Ես ուզում եմ արթնացնել քնած շենքի բոլոր բնակիչներին, որ հարցնեմ. «Ո՞ւր է, ախր առանց նրա ապրել չի լինում»...

Այս հայելին արդեն նետել է պետք, ինչ-որ անգույն ժպիտ է ցույց տալիս ու չեմ գտնում այն կամակոր շուրթերը, որոնց Նարցիսի խենթությամբ հպվել էի ուզում...

Վերջին լույսերն էլ անջատեցին: Նորը օրը արդեն իր ճամփաները լուսավորելով հասել է քաղաքին: Աշնան ևս մի մունետիկ, որ պետք է դեռ քսան և մեկ ժամ պտտվի իր սառը հայացքով:

Չէ, հայելին մեղավոր չէ, հաստատ, այլ աշնան սպանող  քմծիծաղն է քողարկել աչքերի կայծը, որը պատրաստ էր հրդեհել ամեն խոնավ թախիծ:

Ես էլ եմ անջատում լույսս: Իմ պատուհանն էլ դառնում է մեկն այն մութ քառակուսիներից, որոնք  վիթխարի շենքին են կառչել ու միմյանցից ոչնչով չեն տարբերվում:

Մի բան է ինձ միայն մխիթարում. արևոտ հայելում տեսածս խելառ աղջնակի պես ես էլ դեռ ատում եմ աշունը:

-Արի՜, ԸՆկերս, ես քեզ վստահում եմ...

էս ի՜նչ փոթորիկ ա...
Ո՞ւր ա քշում ինձ...
Ձեռ ու ոտս կապել ու տանում ա...
Ինչից բռնվե՞մ...ո՞ւմից...
՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞
Ներսս մի բան ա քանդվել, որ չի սարքվում:
Վախենում եմ սկսեմ նորրից, պիտի ամեն ինչ ամենասկզբից դասավորել, իսկ ես հոգնած եմ, ետդարձի ճամփան զզվացնում է ինձ:
Ուզում եմ առաջ գնամ...բայց էլի հայտնվում եմ էնտեղ որտեղից էկել եմ` մի կիսավեր, մութ, խոնավ, անարև Քառակուսի...
Կնստեմ էդ Քառակուսու  ամենխուլ անկյունում,  ձեռքերիս վրա կնստեմ ու երեսս ծնկներիս կսեղմեմ...Կխաղաղվեմ մի պահ, ետ գնալուց  չեմ վախենա ........Էդտեղից հետ չեն գնում, էդտեղ մահանում են Մենություն հետ, մահանում են ամեն օր ,  երբ շուրջը մարդիկ են քայլում, ուտում, գոռում, ծիծաղում...
Արդեն չգիտեմ էս փոթորիկն անիծե՞մ, թե՞ ...
Մենակությունը ամենահրաշալի ընկերություն է: Ես հավատում եմ, որ Մենությունը ցավ չի պատճառում` խաբում են այդպես ասողները:
Մենությունը պարզապես ազատում է  կեղծիքի թմրությունից...ու եթե այդ ժամանակ ցավ ես զգում, Մենությունը չի մեղավոր...ամեն մեկն էլ գիտի որտեղ ա  իրա ցավի արմատը:
ԻՆՁ ԵՐԲԵՔ ՈՉ ՈՔ ՉԻ ԽԱԲԵԼ...բայց ոչ թե նրա համար, որ չեն ցանկացել, ուղղակի ոչ ոք ունակ չի եղել ինձ խաբի էնպես ինչպես ես եմ ինձ խաբում` համոզելով, բազմագույն հեքիաթներ պատմելով, աչքերի ոգևորող փայլով...
Ես եմ ինձ խաբել, համոզել, հրապուրել, Քառակուսին հերքել եմ ու ճանապարհ եմ ընկել: Հետո երբ նորից կիսավեր, մութ Քառակուսու խոնավութունն եմ ապահովել իմ արցունքներով, չեմ անիծել, չեմ դժգոհել, չեմ բողոքել...
Ես Արևը տեսել եմ...
Հիմա օտարական եմ, հիմա ճանապարհորդ եմ էլի ու վայրկյան առ վայրկյան հեռանում եմ Քառակուսու խոնավությունը դեռ աչքերումս...
Ես Արևը էլի եմ տեսել....բայց չեմ հասկանում ինչու էս փոթորիկի ժամանակ ոչ մի կերպ չեմ կարողանում  հիշել Արևը,  ամեն վայրկյանը վերապրում եմ Քառակուսու կիսավեր, մութ, խոնավ անսահմանությունը:
-Արի, Ընկերս, արի իմ Մենությույն, ես քեզ վստահում եմ...

Միայն թե ամառը չվերջանա

Եթե ամառը մոտս մնա ես աշխարհը իմ ձեռքերով կփոխեմ, կանեմ անհնարն ու անիրականանալին, կստեղծեմ չտեսնվածն ու չսպասվածը, կմաքրեմ մութն ու ցավը, կսիրեմ բացվող ձեռքերիս չափ, կապրեմ ու...ԿԱՊՐԵՄ...Էլ մի թե  բառ կա սրանից զորավոր: Չկա!!!!!!!! 

Ինչո՞ւ է այսչափ արագ սահում ամառը, ինչո՞ւ է ավարտվող օրը բերում այսքան տխրություն, ինչո՞ւ եմ ամեն վայրկյան մահացու հիվանդի պես հիշում, որ այս ամենը վերջ ունի...Գիտե՞ս:

Իսկ ինձ թվում էր դու արդեն ամեն ինչ գիտես իմ մասին, մայրենի լեզվիդ այբուբենի պես սերտել ես ինձ ու աչքերիս  կրակը վաղուց բացահայտել ես...մինչդեռ ես մի անվերծանելի սեպագրի պես սառում եմ այդպես էլ չկրարդացվելու վախից:

Ամռան մի  էլ օր հալվեց իմ ափերի մեջ, հալվեց առանց ջերմացնելու ինձ, առանց վերադարձի խոստման....Ամռան մի օր էլ սպառնաց գալիք սառնամանիքի մասին ու ես էլի մնացի առանց արև, առանց ջերմություն, առանց աչքերիս կրակի, որը այրում է ամեն պատահածի, նույնիսկ ինձ, առանց փոքր ինչ տաքություն տալու:

Էլ ինչ իմաստ ունի տարին 9 ամիս սպպասել ամռանը, որ պիտի 90 օրերի յուրաքանչյուր վայրկյանին հիշեմ, որ այս ջերմությունը իմը չի, որ շուտով կլքի ինձ, որ ես էլի կդառնամ այն ինչ չկամ:

Ես իրոք ի զորու եմ փոխել իմ ու քո աշխարհը, միայն թե օգնիր, որ այս ամռան մանացած 82 օրերը ինձ համար տոն դառնան, որ ամառը իմ հոգում մի նոր եռամսյակ սկսի:

ՃԱՆԱՊԱՐՀ

Ճանապարհը երկար է...
Ուզածին չհասած, բայց լացելուց հոգնած մանկան պես լռել եմ:
Ապրելուց ձանձարացած ծերունու նման հոգնել եմ:
Երկնքի չափ զարմացել ու...ցավից իմաստնացել եմ...
Տեսնես իրականությունը այս մեր ապրածն է, թե՞ մեր երազները, որը զուրկ է և մեր կոծկած անցյալից և պատկերազարդ ապագայից....
Երևի դա է իրական իրականությունը. կարծում եմ դա է.... այդպես եմ ուզում / իսկ ես արդեն վաղուց է երկնքից ոչինչ չեմ խնդրել ու գուցե այդ պատճառով է, որ պահանջում եմ ... հրամայում եմ. ԱՅՍ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ԻՐԱԿԱՆ ՉԷ:
Ճանապարհը երկար է, բայց երբ մտքերը շատ են ճանապարհը կարճ է թվում, իսկ երբ մտքերը ազատվում են նեղլիկ ուղեղի ծալքերից մոլորվում ենք անհամար դարսերում այս երկրի...

Անցնում եմ մեծ դաշտերի կողքով, որտեղ աշխատում են ինձ պես, իմ տարիքի , գուցե ավելի ջահել, ավելի սիրուն աղջիկներ...իսկ ես պատուհանից մի ակնթարթ հասցնում եմ նայել նրանց ու նախանձել... հողը ուժ է տալիս ու հնարավորությունններ . մտերմանալու, լռելու, անհետանալու , երազելու ու չնկատելու:
Ճանապարհը ստիպեց հասկանալ, որ ամեն տող ցավից է ծնվում, իսկ ես կարդում եմ հաստափոր գրքեր , որ մոռանամ ցավը:
Ճանապարհը ստիպեց մտածել, որ ամեն ինչի համար կարճ ակնթարթ է տրվում ` կհասցնես տես, աչքերդ մի վայրկան փակես ետևում շատ բան կմնա, որը ետ չի վերադառնում:
Ճանապարհը սովորեցրեց, որ կյանքը սևագիր չունի, իսկ մաքրագիրը ցավով է տրվում:
Իսկ ես իրականում հասկացա, որ սկսում ես գրել,  երբ մառանում ես որ ընթերցվելու  են տողերդ:
 Հոգնեցի ճանապարհից: Ուրիշ իրականությունում չեմ հորնելու ճանապարհներ, քանզի ճանապարհը մտքերի դամբարան է, իսկ  ուզում եմ մտքերս ինձ մենակ թողնեն զգացումների հետ.....

"Ո՞ՒՐ ԵՍ "

Նրա մասին երբեք չեմ գրել ոչ չհրապարակված խզբզուկներումս ոչ էլ բլոգիս 50- ից ավել գրառումներում /անկեղծ ասած երբեք չեմ հաշվել /:

Նրա մասին հաճախ օրագրումս եմ գրել, սակայն քանի որ իմ օրագիրը ինձ միայն այն ժամանակ է անհրաժեշտ երբ ինչ-որ խնդիր կա, ինչ-որ մտատանջող հարց, որը կիսել այլոց հետ չեմ ուզում /կամ հպարտությունս չի ներում/, ըստ այդմ, միայն վեճեր են այնտեղ` եսասիրական եզրահանգումներով....

Մենք տարբեր ենք, դեմ չեմ,անգամ անհամատեղելի տարբեր բնավորություններով ու կյանքի մասին պատկերացումներով, մենք քիչ թեմաների մասին  ենք առանց բռնկվելու լսում  միմյանց կարծիքներ, տարբեր են մեր անցած ճանապարհների մասին հիշողություններն ու ապագայի ձգտումները...Ես չեմ գրել նրա մասին, չէի էլ գրի, եթե.......արևոտ օրը չմթներ ու հանկարծակի անձրև չգար:

_Մամ, ես քո զանգին էի սպասում....

Ամեն անգամ,երբ տանը չէի ու այդպես անսպասելի անձրևում էր, հեռախոսս զանգում էր."Ուր ես, հո չես թրջվել...": Ու հաճախ նեղվում էի այդ ուշադրությունից, չմեծացած երեխայի հոգեբանությամբ վիրավորվում...

Այսօր տանն էի, երբ անձրև եկավ...իմ տանը, քո տնից շատ հեռու, իմ ընտանեկան ջերմ մթնոլորտում, իմ ամուսնու կողքին...բայց ես քո զանգին էի սպասում,Մամ, քո անհանգիստ "Ուր ես" հարցին....

Դու այս անգամ չզանգեցիր, երևի մտածեցիր թե աղջիկդ մեծ է արդեն, հասուն ու կայացած է ու չարժե նրան հարցնել ."Ուր ես":

Մամ, ես դեռ քո փոքրիկ աղջիկն եմ , ով այսօր ինքը քեզ զանգեց ." Ուր ես, հո չթրջվեցիր":

ԱՄԵՆԱՍԿԶԲԻՑ

Անձրևը փակում է պատուհանս ամեն կերպ , որ չտեսնեմ մառախուղը, անարև օրը, ինձ օտարացող երկինքը....ու քանի որ չեմ տեսնում այն ինչ կա, տեսնում եմ այն ինչ ուզում եմ տեսնել: 

Կեսգիշերային լռությունից զատ ոչինչ չեմ պահում իրականությունից, ամենը ջնջում եմ ու սկսում սկզբից, ամենասկզբից, երբ դեռ Կինը չէր մերժել անդորրը: 
Կինն անդորր չի սիրում, միօրինակությունից հոգնում ու վազում է դեպի իր պատրանքները, դեպի ցնորքները, ուր աղմուկ կա, կրակ կա ու մեղք....Հողեղեն չի Կինը ու հողի հանդարտությունը չի գրավում նրան ....
Հետո՞...հետո սարսափելի ճիչով ջնջում է ամենն ու սկսում սկզբից, ամենասկզբից, երբ դեռ....

Ուզում եմ այս կեգիշերն արագ սահի, որ նայեմ նոր օրվա աչքերին ու արև պահանջեմ, որ չուզենամ օրն ավարտվի, որ ապրեմ օրը իմ հորինած աղմուկով ու կրակով:
Թե չէ անցնում են օրերն ինձ անտարբեր նայելով, իսկ նրանցից հետո նստվածք է մնում իմ սև սուրճի մրուրի պես  ծանր ու թվում է, թե էլ իրավունք չունեմ թռվռան աղջիկ լինելու, քանի որ օրեր եմ ապրել, իսկ օրերը նստվածք են թողել` սուրճի մրուրից  էլ ծանր...

ՎՏԱՆԳԱՎՈՐ ԼՌՈՒԹՅՈՒՆ

Լռությունից հեռացում մի քայլ է, հեռացումից բաժանում` կես:

Երբ առաջին անգամ բառերդ կուլ ես տալիս ու նայում առաջ, նույն վայրկյանին փշրում ես մտերմության ջերմությունը...
Չգիտեմ երբ սկսեցի  սկսեցի հասկանալ սա ու չեմ էլ հիշում ինչից հետո սկսեցի հավատալ այս տեսությանը, բայց անհիշելի ժամանակներից  ես վախենում եմ չարտասանված բոլոր բառերից:
_ Արի այսօր բղավենք միմյանց վրա, նեղացնենք իրար բառերով անպատասխանատու....վիրավորվենք ու լաց լինենք, հետո...գրկենք մխիթարվելու, համբուրենք ներվելու ու ժպտանք ժպիտի ակնկալիքով....
Միայն թե արի կոտրենք լռությունը, ես սարսափում եմ նրանից: 

ԿԵՆՍԱԿԱՆ ԱՎԵԼՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆ

Քամին ավազ է բերել տուն...

Ոչ ավազն է մեղավոր, որ քամին, դուռս էր բաց անժամանակ:

Երգը անձրևի պես խոնավեցրեց հոգիս....

Ոչ երգն էր մեղավոր, ոչ չորացող հոգիս:

Կարոտն էր իրենով արել աշխարհս առանց անցաթղթի ներխուժելով , բերելով մի խումբ զգացումներ, որոնք կողմնակի են, որոնց մուտքը արգելված է ինչպես  հուշերի այն կապոցի , որը չի այրվում, քանզի երգը անձրևի պես խոնավեցրել է նաև դրանք:

Ոչ հուշերն են մեղավոր, ոչ երաժիշտը, ոչ կարոտը, ոչ անձրևը...

Ես եմ մեղավոր, որ բացել էի դուռս ու ներս են եկել «կողմնակիները»:

Իսկ ներսում ոչ օդ կա, ոչ արև....

......գուցե ես էլ մեղավոր չեմ....գուցե այն ինչ  համարում ենք կողմնակի ու ավելորդ, հաճախ կենսակա՞ն է դառնում...

Համենյանդեպս  փակում եմ դուռս:

ԴԵՌԱՀԱՍՈՒԹՅՈՒՆ

Պատահե՞լ է, որ անձրևը սիրես ջերմությունից շատ, ցանկացել՞ ես երբևէ քայլել միայնակ, լսել թախծոտ երգ, որը թվում է  քո մասին է հենց:

Պատահե՞լ է, որ թվա քեզ ոչ ոք էլ չի հասկանում, քո ներսում աղմուկ կա` ոչ ոք չի լսում, աշունն ես սիրում, Տերյանով ապրում, դու սիրո մասին ֆիլմեր ես դիտում, նաև խզբզում այդ սիրո մասին ու հաճախ պատրում դեռ անստորագիր...

Սիրահարվում ես, շուտով մոռանում, մեկ-մեկ փնտրում ես քեզ ուրիշ կյանքում, գտնում, կորցնում, անուրջներ ստեղծում ու քո աշխարհի պատերն ես դնում: 

Քեզ ոչ ոք պետք չէ, բայց մենա՞կ  ես դու, աշխարհն այս նեղ է ու հզո՞ր ես դու....

Հոգոբանական տերմինների մեջ գտնել լուծումը քո այդ վիճակի իզուր փորձիր, պարզապես ժպտա ու քիչ մռայլվիր, դու ԴԵՌԱՀԱՍ ես դարձել, վայելիր....

«Մարդը փողոցում»

Ներոհիշյալ նյութը գրել եմ անցյալ տարի, գրել եմ, որովհետև մեր դասախոսը հավես չուներ դաս անելու ու որպեսզի դա չզգացվեր, հանձնարարեց նյութ գրել ու քանի որ «ազատ թեմայից» մինչև կոկորդներս կուշտ էինք, օդի մեջ հնարեց «Մարդը փողոցում» :
Ես առանց վարանելու, կողմնորոշվեցի ինչի մասին եմ ուզում գրեմ, ավելի ստույգ ում մասին եմ ուզում գրեմ, քանի որ նույն առավոտյան հանդիպել էի Նրան:
«Անհատը ձևավորվում է հասարակության մեջ ու ըստ այդմ խորհուրդ է տրվում հարմարվել միջավայրին, քան ուրիշներին ստիպել, որ քեզ հարմարվեն: Ու այսպես հարմարվելով , մի օր էլ հասկանում ես, որ շատ փոքր անգամ անհատականության դրսևորումը դառնում է հասարակության նեգատիվ վերաբերմունքի, լավագույն դեպքում բուռն քննարկման առարկա: Առավոտյան հանդիպեցի մի տղամարդու: Կանգառում կանգնած յուրաքանչյուր ոք հայացքով զննում էր նրան: Անթաքույց լսվում էին հեգնական ծիծաղներ: Մոտ քառասուն տարեկան այդ տղամարդը կրում էր լայն ջինսե տաբաթ ճղճղված փողքերով , հագին նեղ սպորտային վերնաշապիկ էր, թևերին դաջվածքներ էին, իսկ ամենաուշագրավը  ձեռնաշղթա հեցնող ակնջօղերն էին: Նրա մեջքից թաց հյուսք էր կախված:
Նա կանգնած էր հպարտ և թվում էր մուգ արևային ակնոցների տակից չի էլ նկատում շրջապատող հայացքները:
Նրա վերնաշապիկին գրված էր.«nothing gonna change my world »(ոչինչ ի զորու չէ փոխել իմ աշխարհը) :
«Արտասահմանցի է»,-մտածեցի ու տխրեցի: Մենք այդ տարիքի հայ տղամարդուն սովոր ենք տեսնել սպիտակած, կարճ մազերով, անհատականությունը ոչնչով չընդգծող հագուստով, աշխատանքից կոշտացած ձեռքերով, հոգնած աչքերով և ոչ թե սեփական ապրելակերպի մասին հուշող վերնաշապիկով:
Ես այդպես էլ չիմացա, թե նա որ երկիրի ներկայացուցիչ, բայց այնպես ցանկացա, որ հայ լիներ: Իրականում, ինձ ամենևին էլ հարազատ չէր նրա ոճը,պարզապես գրավիչ էր նրա ինքնավստահությունը և տարիքը անհատական ոճի, վարքագծի դրսևորման համար խոչընդոտ չդարձնելը...
Ես ծիծաղեցի ծիծաղող երիտասարդների փոքր աշխարհընկալման, սահմանափակ մտածողության վրա, որ կարող են մարդուն ընդունել կամ ծաղրել արտաքինից դատելով....»:
Ես իհարկե տպավորված գրել էի ու արդարացրել այդ մարդուն առանց դատի դատապաշտպանի պես, բայց դա էական չէ, հետաքրքիրն այն է, որ փողոցում քայլող հազարավոր մարդկանցից ես հիշեցի ու գրեցի կարծիքս նրա մասին, ում  ամենևին դա չէր հետաքրքրում:
Կյանքը այնքան կարճ է ու ժամանակը հազիվ կհերիքի քեզ համար, քո ճաշակով ապրելուն:
Իսկ հեղինակություն պիտի վաստակել տաղանդով, սեփական աշխատանքով.....մի խոսքով այն ամենն ինչ տեսանելի չէ փողոցի անցորդին:

ԵՐԿԻՆՔԸ ԻՄՆ Է

 Գարունը կամակոր է.....
Մտքերս քամին մազերիս նման տարածում է իր ուզած ուղղությամբ:

Մտքերիս հետքերով հեռու չեմ գնում, հողին եմ կառչում ու  նայում եմ վեր:

   Վերևում ես եմ..... այդպես էլ չհագած հարսանեկան զգեստի պես ճերմակ ամպերով ու կամակոր գարնան ափերով ծածկված արևի շողով: 

Երկինքը իմն է ու չեն գողանա այն ինձանից ամպրոպները սև: Երկինքը կրում է բոլոր անձևներս իր մեջ ու տրվում ,արցունքի նման...

   Երկինքը իմն է:

              Քամին մտքերս մազերիս նման տանում է իր ուզած ուղղությամբ, իսկ ես հավաքում եմ մտքերս ու ձիգ կապում եմ մազերիս նման:

Ես գնում եմ ԲԱՆՋԱՐԻ

Վերջապես ես կրկին հնարավորություն ունեցա բանջար հավաքելու:
 Կթվա պարզ ու անհետաքրքիր գործընթաց է ու կարիք չկա դրա վրա ժամանակ ծախսել, սակայն երբ առաջին անգամ մոտ մեկ տարի առաջ պատահաբար մասնակից դարձա այդ գործընթացին, սկսեցի սիրել և տապակած կանաչիները և հատկապես դրանց հավաքելը:
Երեկ, երբ Մեծամորում էինք, սկիսուր մայրիկս իմանալով նախասիրությունս կազմակերպեց այդ արարողությունը իր աշխատավայրի հարակից տարածքում...

Հողի հետ շփումը անհրաժեշտ է բոլորին , հատկապես մտածող մարդկանց: Այնքան հաճելի ժամանակ կարող ես անցկացնել, այնքան անսովոր ու հետաքրքիր մտքեր, որոնք չեն ծնվում ասֆալտապատ փողոցներում, ծնվում են բնության հետ մոտ շփման ընթացքում:
Երևի տարօրինակ էր տեսնողների համար իմ անհամապատասխան հագուստն ու արածս աշխատանքը, բայց ես, իսկապես, չէի ափսոսում սպիտակ բոթասներս, այլ վայելում էի արևն ու հողի հոտը:
 Ամենահետաքրքիրն այն էր, որ նախատեսվածից շուտ պատրաստեցինք ու ճաշակեցինք, քանի որ հյուր էին եկել ամուսնուս ընկերները ու կարծես թե հավանեցին « Սուսիի հավաքած բանջարը»:
 Բանջարի անվճար գովազդ ստացվեց,բայց դա էլ մի ուրիշ հաճույք է, մի օր ժամանակ գտեք ու գնացեք բանջարի :

ԱՊՏԱԿ

Մանկությանս տարիներին, երբ մայրս ապտակում էր սխալիս համար, ձայնիս ողջ ուժով լաց էի լինում: Մայրս նորից էր ապտակում, որ լռեմ.....
Հետո սովորեցի լուռ արտասվել ու  հմտացա անձայն կռվելու մեջ:
              Հիմա, եթե անգամ բարձրաձայն եմ վիճում, լաց եմ լինում նույն խեղդված լռությամբ`  կրկնակի չապտակվելու բնազդով, թե թուլությունս չմատնելու մոլուցքով, չգիտեմ:
 Մանկությանս տարիներին մայրս համբուրում էր կարմրած այտերս, որտեղ իր մատնահետտքերն էին ու ես նորից սիրում էի նրան:
  Հետո մոռանում էի լացս ու գրկում աշխարհի ամենալավ մայրիկին:
               Հիմա չեմ սպասում համբուրեն ինձ , բավական է չորանան արցունքներս ու նորից սիրում եմ նրանց.........նրանց, ում մատնահետքերը դեռ այտերիս են............

89 ԳԱՐՈԻՆ ԱՅՍ ՓՈՇՈՏ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ

Այսօր երթուղայինում մի դեպք պատահեց, որը միայն այնտեղ կարող էր պատահել, բայց հետո իմ ներսում այդ դեպքից հետո այնքան բան փոխվեց, որ հասկացա` հասարակական տարանսպաորտը անհատի ձևավորման հարցում հսկայական դեր ունի: Ես կատակ չեմ անում, որքան էլ չափազանցված թվա վերջին միտքս:

      Երթուղային բարձրացավ մի տատիկ. ավելի ստույգ նրան մի կերպ բարձարացրեց մի տղամարդ: Ներսում բոլորը խառնվեցին իրար. տեղ զիջեցին, օգնեցին նստել....տատիկը դժգոհ ու նեղված տեղավորվեց իմ ետևի նստարանին.
-Էս ծերությունը մի բան չի,- փնթփնթում էր նա,- պիտի ծայրահեղ դեպքում տնից դուրս գաս, մեկը չկա օգնի , բարձրացնի.....
Երկու կանգառ անց բարձարացավ մի ուրիշ տատիկ: Կողքիս երիտասարդը անմիջապես բարձարացավ տեղից:
-Բա դո՞ւ, այ տղա ջան:
-Կկանգնեմ, տատ ջան, ոչինչ:
-Թող զիջեն էլի, այ կնիկ, մենք մեծ ենք արդեն, իրանք ջահել են թող կանգնեն, բան չի լինի,- ետևիցս սկսեց նույն դժգոհ ձայնով խոսել այն տատիկը, -Էս ծերությունը պատիժ ա, մահ ա էլի, դանդաաաաղ մահ:
Կողքիս նստած տատիկը շրջվեց.
-Քանի տարեկան ե՞ս:
-73,-տանջվելով պատասխանեց,-դու ջահել ես հ՞ա երևում, քանիս ես՞:
-89: Էս տարի ձմռանը 90 կդառնամ,- զվարթ ձայնով պատասխանեց ու հավատացի, որ իննսունը կանցնի էլ, աշխարհի հետ հաշտ այդ կինը:
Բոլորը թեքվեցին դեպի իմ կողքը նստած տատիկը.
-Չէ, բայց իրոք ջահել ես երևում...

Չվաճառվող Բառեր

Լուսաբացից լուսաբաց մի նեղ տարածություն է, ուր մենք ստիպված ենք տեղավորել մի ողջ օրվա  հսկայական հույզեր,մտքեր, բառեր...իսկ եթե հանկարծ չհասցնես  մեկ այլ հնարավորությունդ որոնիր , բայց ոչ ապրված  օրերը քրքրելով. այտեղ ետադարձ դռներ չկան....

  Չեմ ժխտում , գարնան անձրևն էլ փչացրեց հոգուս ադորրը....Դե լավ էլի, ինչ անդորր, անունը անդորր ենք դրել մինչ դեռ ընդարմացման, անզգայացման անվերջանալի , միապաղաղ շղթա է, որը ինձ քարշ է տալիս լուսաբացից լուսաբաց:
  Հա....ինչ էի ասում...հաշվում էի....հաշվում էի բառերի գինը: Հաշվում էի պարզ տրամաբանությամբ, ինչպես շուկայում, եթե հազվագյուտ է, դժվար ճարվող` թանկ է, եթե ոտքի տակ է ընկնում առատությունից` ջրի գին ունի:
  Հաջորդ լուսաբացին մնաց վեց ժամ, իսկ ես գարնան անձրևից սթափված, ապրված օրերի հիշողությունների մեջ եմ թաղվել ու իմ ունեցած ամենանաթանկարժեք բառերի մեջ փնտրում եմ երևի արդեն փոշոտված մի բառ."ՆԵՐԻՐ.........":
  Երևի եկող լուսաբացն էլ կլուծվի  օրվա վազքի մեջ ու հաջորդը նույնպես, ինչպես մյուսները ......ու ես այդպես էլ չեմ գտնի թե որտեղ եմ թաքցրել ամենաթանկ բառը:

Ես Բլոգեր Չեմ

Գուցե մի փոքր անսովոր է բլոգում նման վերնագիր տեսնելը, սակայն դա ոչ թե մեջբերում է, այլ ինքնագնահատական, որը գուցե դիտվի մեծամտություն կամ  անկեղծություն:

 Ես հակված լինելով երկրորդ տարբերակին ավելացնեմ, որ ես պարզապես ստեղծագործող եմ, ում գործերը հրապարակվում են  բլոգում:

 Իսկ ԲԼՈԳԵՐԻ կոչումը ինձ սկսեց տհաճ թվալ այն օրից ,երբ ծանոթացա հայ  ԲԼՈԳԵՐ կոչվող մարդկանց գրառումներին:

   Ես իհարկե դեմ չեմ, որ բլոգը դա էլեկտրոնային օրագիր է և այնտեղ կարող ես հրապարակել սրտիդ ուզածը ու մեկնաբանել սրտիդ ուզածով, սակայն չեմ կարող թաքցնել հիասթափությունս, ավելի անկեղծ`չեմ ուզում: Ընդհակառակը , առաջարկում եմ մեկ ժամ տրամադրել, տեսնելու համար թե ինչ է կատարվում ամենաընթերցվող բլոգներում և համոզված եմ կհասկանաք ինչի մասին է խոսքը:

  Ինձ շատ ուրախացնում է այն փաստը, որ այսօր հազարից ավելի հայեր , կոտրելով բարդույթները արտահայտվում են, անկեղծ կիսվում իրենց հոգսերով, մտքերով, սակայն նաև վախեցնում է այն հայերենը , որով նրանք մտածում ու գրում են, այն եզրահանգումները, որոնց այդպես էլ չեն հանգում :Ճ 

 Շատ հաճախ մարդիկ ընթերցվող բլոգ ունենալու համար գրում են արգելված թեմաների մասին, գրում են անցանկալի բառապաշարով ու որակվում որպես ԱՄԵՆԱՍԿԱՆԴԱԼԱՅԻՆ,ԱՄԵՆԱԸՆԹԵՐՑՎՈՂ , դրան ես անվանում եմ  " Հերոստրատյան բարդույթ":

     Խոսքի ազատությունը շռայլել են մեզ , սակայն չարժե նեգատիվ ու այն էլ անգրագետ նյութեր շաղ տալ համացանցում... մտացեք յուրաքանչյուր գրառումը հրապարակելուց առաջ, թե բացի ձեր ինքնաբավարարվածությունից ինչ-որ մեկը ինչ-որ բան կշահի՞:

    Չեմ կարող չհավելել, որ կան նաև բլոգներ, որտեղ կարելի է անցկացնել բավական երկար ժամանակ ու չափսոսել, ստանալ եմ հետաքրքիր ինֆորմացիա և բավականություն:

  Ապրեք գույների մեջ ու ինչ էլ անելիս լինեք մի ոտնահարեք իմ ճանաչած ամենագեղացիկ լեզուն, եթե համակարծիք չեք արտահայտեք դա  այլ կերպ...

Ինչ է Ֆելիետոնը

Ֆելիետոնը գեղարվեստական-հրապարաակխոսական երգիծական ժանր է, որի նպատակը կյանքի , երևույթների, մարդկանց փոխհարաբերությունների արատաոր , բացասական կողմերի քննադատությունն է: Ֆելիետոնում ներկայացվող դեպքերն ու դեմքերը պատկերվում են հրապարակախոսական-երգիծական շեշտով և գեղարվեստական միջոցներով( չափազացություն, գրոտեսկ, սրամտություն և այլն) :
 Ֆելիետոնը երեք հիմնատարերի միացություն է` հրապարակախոսական, երգիծական, գեղարվեստական:

Իմ ու Քո ԳԱՐՈՒՆԸ

     Երբ աչքերումդ տարօրինակ կաթիլներ հայտնվեն, ժպտա` ձնհալ  է:
     Երբ ձեռքերդ առանց նախապայմանի բացվել կուզեն, ճախրիր` Գարուն է:
     Երբ անջուր ծաղկամանից մենակության բույրը տարածող հպարտ վարդը գլուխը կախի,                                                                 դեն նետիր` ձնծաղիկի տոն է:
    Ամեն անգամ քեզ թվում է թե դու գարնանը չես սպասում:  Հրճվանքդ մարդկանցից թաքցնում , իսկ քեզ համոզում ես թե դա ձմռան գնալու հետ է կապված միայն: Սուտ է: Դու գարուն էրի տենչում:
Մի՞թե փողոց գալիս քամու ջերմ հպումից աչքերդ չշողացին, սիրտդ ավելի արագ չզարկե՞ց, արյունդ ավելի անկաշկանդ չվազե՞ց երակներումդ...
Մի՞թե անցնելիք ճամփան շատ կարճ չթվաց, ամենաբարդ խնդիրը դյուրընկալելի, անհնարինը ` հեշտ ու կարելի:
 Գարունը ջերմաստիճանի բարձրացման հետևանքով առաջացած տաք եղանակ չէ միայն:
 Գարունը տեղ է փնտրում քո սրտում 12 ամիս բնակվելու համար:
  Գարունը...ախր դու ինքդ էլ ես լավ հասկանում թե ինչ է գարունը իմ ու քո համար:
     Երբ տողերիս տակ թաքնված ջերմությունը քո շուրթերին ստիպի ձգվել դեպի անսահմանություն,  ժպտա` Գարուն է:

ԳՐԱՌՈՒՄ ՄԻԱՅՆ ԿԱՆԱՆՑ ՀԱՄԱՐ

Եթե ի երջանկություն բազմաթիվ տղամարդկանց օրացույցից մի օր անհետանար մարտ ամսվա 8-րդ օրը , ապա կարծում եմ այդ օրը տխրողների թիվը , որը գերազանցում է երջանիկ զգացող մարդկանց թվին, կնվազեր:  

 Մարտի 8-ը ամենևին էլ մեր իմացած գույնզգույն օրը չէ, շոկոլադե փայլուն տուփեր, նվերեր, ծաղիկներ...

 Մարտի 8-ը ավելի շատ տխուր օր է :  

Այդ օրը միայնակ կանայք   ավելի խորն են զգում են իրենց մենակությունը, միայնակ տղամարդիկ անթաքույց են ծիծաղում այդ եռուզեռի վրա:

Այդ օրը բացահայտվում է տղամարդկանց երևակայության բացակայությունը ու հօդս են ցնդում կանանց սպասումներն ու երազանքները : 

 Այդ օրը "Ծաղկավաճառների միջազգային օր" է  պետք կոչել կամ "Օծանելիքի տոն"...հնարեք ինչ ուզում եք ,միայն թե մի խաբեք ձեզ, թե գոյություն ունի մի օր (չէ մի , միամսյակ), երբ կինը իրեն զգում է գնահատված ...Չէ, հարգելիներս,  տղամարդկանց  համար կինը մնում է անհասկանալի  պահանջներ ունեցող, չափից ավելի ռոմանտիկ ու սենտիմենտալ արարած, որքան էլ հակառակը ասեն :

 Մարտի 8-ի իմ տեսած ամենահետաքրքիր անակնկալները կանացի մտահաղացումներ են , ամենացնցող նվերները `կանացի անսահմանափակ երևակայության արդյունք: 

Եթե չլիներ մարտի ութը գուցե երկնքի աչքով Աստված չտխրեր, որ իր ամենագեղեցիկ ստեղծագործությունը մնում է չգնահատված:

Եթե չլիներ մարտի ութը...երանի չլիներ Մարտի 8-ը ու չգայի այն տխուր եզրահանգմանը , թե այս օրը մտածված է միայնակների մենակությունը ընդծելու համար:

ԿՅԱՆՔԸ ԱՊՐՈՒՄ ԵՆ , ՈՉ ԹԵ ՍՈՎՈՐՈՒՄ

Ես եկել եմ 20-րդ դարից :
21-րդ դարի վայրիվերումները խորթ չեն ինձ համար:
Պարզապես հանկարծ թեմաներ են ծնվել, որոնք կարծես ստեղծված են հենց կլորսեղանային բանավեճերի համար:
   " Պահապանողակա՞ն ես, ազգայնամո՞լ, եվրոպամե՞տ....."
Հա, ես 20-րդ դարից եմ եկել ու 21-րդ դարի վայրիվերումները  հաճելի են ինձ:
Երբ ասում եմ պետք է կյանքն ապրել անսահման անկախ ու անկանխատեսելի, սկսում են.
" Բա թմրամոլությո՞ւնը, հարբեցողո՞ւթյունը, համասեռամոլությո՞ւնը  ի՞նչպես գծել չարիքի  ու ազատության սահմանը..":
Երբ ասում եմ որ յուրաքանչյուր մարդ իր աշխարհն ունի, իր ընտրությունը, ասում են ." Բա, որ քո զավակներն էլ այդպիսի ընտրություն անե՞ն" :

ԾՆՈՒՆԴԴ ՇՆՈՐՀԱՎՈՐ ՍԵՐ ԻՄ

        Հաշվում ես…..իսկ մի՞թե տարիները կարելի է հաշվել: Տարիները ապրել է պետք, այնպես ինչպես անսահմանությունը:

    Դու տխրում ես տարվա երկար  սպասված օրվա մոտենալուն պես:

Այդ օրը խենթանալ է պետք քանդելով շղթաները , սրտիդ տալով բաղձալի ազատություն, պետք ճախրել ու  ոչ թե վախենալ վայրեջքից, այլ 2 ափերը լի երազներով վերադառնալ…

    Դու հուզվում ես երբ վառվում են մոմեր ու դու մտքերիդ հորձանքից    փորձում ես  երազանք գտնել ու դուրս մղել մարելով անցյալ տարիների անհաջողությունները , վշտերը, կորուստը , ցավը….22 մոմ պիտի մարես, իսկ դեռ որքան չապրած տաք օրեր կան. այդ մասին մտածիր սեր իմ, քո անմար երազանքների մասին խոհիր:

     Արի պարզապես խմենք քո կենացը, լսենք մեր սիրած երգը , վերաիմաստավորենք մեր ապրածը, մեր միասին կրածն ու վայելածը, որ հասկանանք թե որքան մեծ է մեզ սպասող հաջողությունը:

      Քեզ ի՞նչ նվիրեմ: Վերցրու իմ ունեցած ամենաթանկը, իմ միակ հարստությունը , որ վաստակել, կորցրել, փնտրել ու գտել եմ, վերցրու իմ Սերը, ամենն ինչ ունեմ…Վերցրու ու պահիր, որ քո ամուր ափերում չփշրվի հանկարծ, այլ շնչովդ սնվի ու զորեղ դառնա ամեն ինչ սրբելու, հաղթահարելու, համբերելու, առաջնորդելու…

          - Քո կենացը:

…….. և ոչնչանում է ժամանակը

   Քաղաքներ, փողոցներ, շենքեր…որքան մեծ էր տարածություննը իմ ու քո միջև:

     Քանի անգամ մտքով դուրս էի գալիս տանից ու ընկնում ճանապարհ…անցնում էի իմ ճանաչած փողոցները, քայլում ծանոթ մայրուղիով, հասնում ձեր քաղաքը ու…մոլորվելով մտքերիս մեջ, մի ակնթարթում ետ վերադառնում:

     Եվ քանի անգամ եմ այսպես ճանապարհորդել, քանի անգամ եմ կես ճամփից ետ դարձել…գիտե՞ս: Իհարկե գիտես: Վստահ եմ, գիտես:

 Երբ տապալելով  քաղաքները,  շենքերն ու բոլոր խոչընդոտները հասանք իրար ու նայեցինք միմյանց աչքերին, տեսա , որ  դու էլ ես  հոգնել քայլելուց:

   Մենք հաղթել ենք տարածությանը , բաժանմանը, ցավին, կարոտին…ու հաղթական էին մեր համբույրները: Ու փոքր սենյակում արհամարեցինք քաղաքների մեծությունը, որ բաժանել էր մեզ:

 Ու այդ պահին դժվար էր միայն կռահել գլխապտույտ առաջացնող գինի՞ն էր թունդ,  թե՞ մեր համբույրից այրվող շուրթերն էին թեժացրել գինին:

Վառվող մոմե՞րն էին լուսավորում մեր շնչով ջերմացրած սենյակը, թե՞ այդ մենք էինք  լուսավորել աշխարհը մեր վերգտած սիրով:

Մեզ համար ամեն ինչ այնքան պարզ էր ու դյուրընկալելի, որքան հեքիաթները մանուկների համար:

  Միայն մի հարց մնաց օդում. այդ երգի՞չն էր մեր հանդիպումից հուզված նոր բառեր հորինում , թե՞ մենք էինք առաջին անգամ լսում մեր տարիներով լսած ու այդքան սիրած երգը. “ You’re so beautiful to me” …

   Ժամանակ կա դեռ հասկանալու. եթե տարածությանը հաղթել ենք , ժամանակին էլ կհաղթենք: 

You're so beautiful to me....

Երբ կսկիծն է դառնում անտանելի, ասում են, թե մոտենում է նրա վերջը: Պ.Սևակ

Հոգումս խուլ ցավ կա…Ցավն այդ հոգու խորքից է, ժամանակի խորքից…Այդ ցավը իմն է, թերևս, ես էլ այդ ցավին եմ պատկանում իմ ողջ էությամբ:

Այն նման է…ատամնացավի. Երբ ողջ մարմնիդ  կենտրոնն է դառնում մի աննշան մասնիկ ու զբաղեցնում մտքերդ:

Ես սովորել եմ դրան, հարմարվել, ընտելացել…

    Այսօր էլ ցավում է հոգիս ` ուժեղ քան երբևէ, բայց ես ժպտում եմ, ինչպես ատամնաբուժարանում, երբ բժշկի ձեռքի տակ ատամն են զգումէ վեջին անգամ:

   Այսօր ցավն այդ հաճելի է ինձ, քանզի նույն այդ հոգով զգում եմ, որ վերջը մոտ է. ցավի՞ թե՞….

 

                                 Կարծում եմ ցավի:

..........

Մի բան պակաս է.

Սխալ է մի բան:

Սիրտս դատարկ է.

Ասա ինչ-որ բան…

Մի լռիր այդպես,

Գիտեմ, որ դու կաս,

 Ինձ չես մոռացել,

Դու սիրում ես ինձ,

Երբ կանչեմ կգաս:

Ո՞ւմից խնդրեմ Սեր թե ոչ քեզանից:

Ինձ Սեր տուր, բայց ոչ մեկի նկատմամբ,

Սեր տուր, որ սիրեմ աշխարհը համայն:

Իմ ապավենը Դու ես, ով Աստված,

Առանց քո սիրո, ոչ միայն  սիրտս,

Աշխարհն է դատարկ… 

Պատուհանդ բաց քնիր...

Ինչ իմանաս , գուցե մի խենթ հոգի քեզ կարոտի ու սիրո թևով քո գիրկը նետվի…

Գուցե անտեսած ամեն խոչնդոտ, քո գիրկը դառնա բաց պատուհանով…

Ու գուցե հարբած սիրո կարոտից, ջնջի անցյալը ու ցուրտ գիշերում նոր կրակ վառի…

   Պատուհանդ բաց քնիր:

Ի՞նչ գիտես թե երբ նա կթոթափի հպարտությունն ու վիրավորանքը, երբ կմոռանա ազգույշ արարքդ ու երբ կտենչա այն ջերմ պահերը, որ գալով փրկի կիսամեռ սերդ: 

ԱՊԱՇԽԱՐԱՆՔ

Տանն էի. չեմ հիշում ինչով էի զբաղված, երբ հեռախոսը զանգեց.

     -     Սո՞ւս: Ձյուն է գալիս:

    _     Հետո ի՞նչ:

    -      Չասես, որ առաջին ձյունը քեզ համար խորհուրդ չունի:

    -      Առաջին ձյունը նման է առաջին սիրուն:

    _      Որ երկուսն էլ անբի՞ծ են:

    _      Ոչ, որ երկուսն էլ հետո ցեխ են դառնում:

Լռություն էր:

-         Համենայնդեպս  ռոմանտիկ զբոսանքը չէր խանգարի առաջին ձյան երջանկացնող փաթիլների ներքո:  

Քաղաքական Բանավեճեր

Յուրաքանչյուր երիտասարդ, ով դյուզն ինչ հասկանում է քաղաքականությունից,  իր պարտքն է համարում ունենալ իր ուրույն ու անբեկանելի կարծիքը քաղաքական բոլոր իրադարձությունների   վերաբերյալ: Ըստ այդմ, զարմանալի չէ, որ հաճախ լսարաններում ու անգամ ժամանցի վայրերում սկսվում են այնպիսի թեժ բանավեճեր, որոնց անգամ կնախանձեր Ազգային Ժողովը: Հենց այդ կրքոտ քննարկումների ժամանակ է, որ միմյանց գտնում են իշխանամետները, բացահայտվում են ընդիմադիրները, ի հայտ են գալիս կուսակցականներ ու իրենց պետական գաղտնիքներ տրամադրող բարեկամներ ունեցող մեծախոսներ:

Նոր Հրամայական

Ինչպես նորածնի շուրթերն են որոնում մոր ստինքները, այնպես էլ մտքերս են ճիչով ձգվում դեպի թղթի ճերմակությունը:  Ու մտքերս հասուն են այնքան, որ անկարող լինեմ լռեցնել նրանց, համոզեմ, խաբեմ...ես արդեն հոգնած, բայց սիրող մոր պես, ինքս ինձ սեղմելով, ինքս ինձ խեղդելով, հագուրդ եմ տալիս մտքերիս տենչին:
Մի հարցրու ինչու: Չէ որ լավ գիտես, որ ես չեմ սիրում հարցերդ բոլոր, որոնց պատասխանը ինձնից ճիշտ գիտես: Չէ որ լավ գիտեմ, որ այս անգամ էլ դու չես սխալվել: