Մի՛ թողեք, որ կինն արտասվի

Այս բանաստեղծության հեղինակը ես չեմ, սակայն քանի որ այն շաաաաաատ լավն էր, որոշեցի տեղադրել իմ մոտ: Ափսոս չգիտեմ թե ով է հեղինակը:

Մի՛ թողեք, որ կինն արտասվի
Ո՛չ բքին, ո՛չ ցրտին, ո՛չ մթին 
Ինչ աղետ էլ, թեկուզ պատահի,
Ո՛չ սիրուց, ո՛չ մեղքից, ո՛չ չարած
խոստումից ամոթի, 
–Մի՛ թողեք , որ կինն արտասվի։

Ինչքան էլ խոր ձեր սիրտը խոցվի
Նրա խոսքերից անմտած.

ՑԵԽԱԳՆԴԻԿ

Մեր բակի ձյուն ու ձմռանը կարոտ երեխեքը նոր խաղ են հնարել: Մոտակայքում  որտեղ շինարարություն կա, այնտեղ էլ լիքը երեխեք, ովքեր Ցեխագնդիկ են խաղում: Որ ձյուն չկա, հո չի նշանակում որ իրար վրա շպրտելու ուրիշ բան չկա: Երբ այսօր էլ թռչող ցեխագնդիկներից մի կերպ խույս տալով  տուն էի գնում, զուգահեռներ չանցկացնել չկարողացա զուտ հայկական ծագում ունեցող ցեխագնդիկի ու այսօրվա մի ողբերգական ու ծիծաղելի միջադեպի միջև:

Ես կարոտել եմ

...Բայց ոչ միայն ես:
Քաղաքն է կարոտել ինձ ու քեզ:
Շիկացած ասֆալտը փնտրում է մեր խենթ ոտնաձայները...
Այն այգու կանաչը փնտրում է մեր ոտնահետքերը:  Ծառերը, որոնց շվաքում մի օր նստել ենք, սպասում են թե երբ են ականատես լինելու մեր հանդիպմանը:
Թռչունները, որոնք մի օր մեր շշուկներին էին խառնել իրենց դայլայլը, սպասում են այն ամենակարևոր բառերը լսելուն ու ծլվլալու այդ մասին: Հիշո՞ւմ ես վարդերը... ո՜նց են կարոտել մատներիդ ջերմությունից մազերիս սանձարձակությանը անցնելու խաղին: Իսկ աստղե՞րը.. մինչ օրս որոնում են այն անմեղ զույգին, որ անմեղ տենչանքով ձեռքերը հպեց երկնի անհունին..

Բնությունը կարոտում է մեզ... Ո՞ւր ես...