Օրվա մեջ հազարից ավելի հարկադիր բարև ասելուց հետո,բարին ավետող այդ բառը տհաճ էր դարձել նույնիսկ լսելը: Ես չէի էլ փորձում կարդալ այն մտքերը, որոնք ինձ էին հասցեագրված, բայց ամփոփված էին այդ բառի մեջ: Ու հանկարծ մի ձայն, որի հարազատ դառնալու համար անգամ վայրկյաններ չպահանջվեց:
-Բարև, Սուս:
Ես չհարցրեցի ծանոթ ենք արդյոք: Ես պարզապես բարևի իրական իմաստը հասկացա: Զգացի ինչպես եմ փայլում օտար աչքերում, համոզվեցի, որ ամենամտերիմ կարծվածը այնքան ջերմություն չուներ աչքերում ինձ ողջունելիս, քան նա ով անունս հենց նոր կարդացել էր: Ես էլ սեղմեցի բառերը, զտեցի այնքան մինչև մի ծավալուն բարև դարձավ:
......ու հազարավոր բառերի փոխարեն Ժպիտ, որը չի թարգմանվում:
Ես ինձ այնքան ուժեղ ու կայուն զգացի այդ հայցքում, այնքան վստահելի ու գնահատված, որ պատրաստ էի, ոչ միայն կյանքս, այլև աշխարհը փոխել:
Այսօր միայն այդ բարևի կարիքն եմ զգում ու...նորից կապրեմ, նորից կապացուց, որ սխալս մի մեծ բան չէր, որ արժանի եմ նվաճելու իմ բարձրունքը, որ...
Սակայն երբ քաջալերիչ անցանոթ-մտերիմ բարևը հնչում է, հասկանում եմ, որ ապացուցելու ոչինչ էլ չունեմ: Ես այսպիսին եմ.մերժված թե սիրված, պարտված թե հպարտ... և ամենևին էլ կարիք չկա ինչ-որ բան ասել:
Շնորհիվ մի բարևի ես ծանոթացա ինձ հետ, վերգտնելով այն ինչ իրականում չէի էլ կորցրել, և անկարող լինելով վերարտադրել այն քնքշությունը, որը շոյում է ականջներս ու հոգիս, պարզապես մեջբերում եմ.
_Բարև, Սուս..
Բարև: Քո բարևին արդեն վաղուց եմ կարոտել: Ամեն վայրկյան սպասում եմ քո "բարև"-ին: Քո բարևին սպասում եմ այնպես, ինչպես մանուկը Ձմեռ պապիկին, կամ ապագա հայրը առաջնեկի ծնունդին:
ReplyDeleteՍպասում եմ հավատալով որ կլսեմ քո ջերմ բարևը, երբ դու կասես "Բարև": Կասես այնպես, ինչպես ոչ ոք չի ասել, և չի էլ ասի բացի քեզնից:
Լավ էր գրած: Հիշեցի Սևակի տողերը
ReplyDeleteԲարև...