Հոգումս խուլ ցավ
կա…Ցավն այդ հոգու խորքից է, ժամանակի խորքից…Այդ ցավը իմն է, թերևս, ես էլ այդ
ցավին եմ պատկանում իմ ողջ էությամբ:
Այն նման
է…ատամնացավի. Երբ ողջ մարմնիդ կենտրոնն է
դառնում մի աննշան մասնիկ ու զբաղեցնում մտքերդ:
Ես սովորել եմ
դրան, հարմարվել, ընտելացել…
Այսօր էլ ցավում է հոգիս ` ուժեղ քան երբևէ,
բայց ես ժպտում եմ, ինչպես ատամնաբուժարանում, երբ բժշկի ձեռքի տակ ատամն են
զգումէ վեջին անգամ:
Այսօր ցավն այդ հաճելի է ինձ, քանզի նույն այդ
հոգով զգում եմ, որ վերջը մոտ է. ցավի՞ թե՞….
Կարծում եմ ցավի:
Իհարկե ցավն է վերջանում հրաշքս, ՈՒ շատ շուտով դու ընդմիշտ կմոռանաս ցավի մասին:
ReplyDelete