Լուսաբացից լուսաբաց մի նեղ տարածություն է, ուր մենք ստիպված ենք տեղավորել մի ողջ օրվա հսկայական հույզեր,մտքեր, բառեր...իսկ եթե հանկարծ չհասցնես մեկ այլ հնարավորությունդ որոնիր , բայց ոչ ապրված օրերը քրքրելով. այտեղ ետադարձ դռներ չկան....Չեմ ժխտում , գարնան անձրևն էլ փչացրեց հոգուս ադորրը....Դե լավ էլի, ինչ անդորր, անունը անդորր ենք դրել մինչ դեռ ընդարմացման, անզգայացման անվերջանալի , միապաղաղ շղթա է, որը ինձ քարշ է տալիս լուսաբացից լուսաբաց:
Հա....ինչ էի ասում...հաշվում էի....հաշվում էի բառերի գինը: Հաշվում էի պարզ տրամաբանությամբ, ինչպես շուկայում, եթե հազվագյուտ է, դժվար ճարվող` թանկ է, եթե ոտքի տակ է ընկնում առատությունից` ջրի գին ունի:
Հաջորդ լուսաբացին մնաց վեց ժամ, իսկ ես գարնան անձրևից սթափված, ապրված օրերի հիշողությունների մեջ եմ թաղվել ու իմ ունեցած ամենանաթանկարժեք բառերի մեջ փնտրում եմ երևի արդեն փոշոտված մի բառ."ՆԵՐԻՐ.........":
Երևի եկող լուսաբացն էլ կլուծվի օրվա վազքի մեջ ու հաջորդը նույնպես, ինչպես մյուսները ......ու ես այդպես էլ չեմ գտնի թե որտեղ եմ թաքցրել ամենաթանկ բառը:
........
ReplyDelete!!!!!!!!!!!
ReplyDelete