«Մարդը փողոցում»

Ներոհիշյալ նյութը գրել եմ անցյալ տարի, գրել եմ, որովհետև մեր դասախոսը հավես չուներ դաս անելու ու որպեսզի դա չզգացվեր, հանձնարարեց նյութ գրել ու քանի որ «ազատ թեմայից» մինչև կոկորդներս կուշտ էինք, օդի մեջ հնարեց «Մարդը փողոցում» :
Ես առանց վարանելու, կողմնորոշվեցի ինչի մասին եմ ուզում գրեմ, ավելի ստույգ ում մասին եմ ուզում գրեմ, քանի որ նույն առավոտյան հանդիպել էի Նրան:
«Անհատը ձևավորվում է հասարակության մեջ ու ըստ այդմ խորհուրդ է տրվում հարմարվել միջավայրին, քան ուրիշներին ստիպել, որ քեզ հարմարվեն: Ու այսպես հարմարվելով , մի օր էլ հասկանում ես, որ շատ փոքր անգամ անհատականության դրսևորումը դառնում է հասարակության նեգատիվ վերաբերմունքի, լավագույն դեպքում բուռն քննարկման առարկա: Առավոտյան հանդիպեցի մի տղամարդու: Կանգառում կանգնած յուրաքանչյուր ոք հայացքով զննում էր նրան: Անթաքույց լսվում էին հեգնական ծիծաղներ: Մոտ քառասուն տարեկան այդ տղամարդը կրում էր լայն ջինսե տաբաթ ճղճղված փողքերով , հագին նեղ սպորտային վերնաշապիկ էր, թևերին դաջվածքներ էին, իսկ ամենաուշագրավը  ձեռնաշղթա հեցնող ակնջօղերն էին: Նրա մեջքից թաց հյուսք էր կախված:
Նա կանգնած էր հպարտ և թվում էր մուգ արևային ակնոցների տակից չի էլ նկատում շրջապատող հայացքները:
Նրա վերնաշապիկին գրված էր.«nothing gonna change my world »(ոչինչ ի զորու չէ փոխել իմ աշխարհը) :
«Արտասահմանցի է»,-մտածեցի ու տխրեցի: Մենք այդ տարիքի հայ տղամարդուն սովոր ենք տեսնել սպիտակած, կարճ մազերով, անհատականությունը ոչնչով չընդգծող հագուստով, աշխատանքից կոշտացած ձեռքերով, հոգնած աչքերով և ոչ թե սեփական ապրելակերպի մասին հուշող վերնաշապիկով:
Ես այդպես էլ չիմացա, թե նա որ երկիրի ներկայացուցիչ, բայց այնպես ցանկացա, որ հայ լիներ: Իրականում, ինձ ամենևին էլ հարազատ չէր նրա ոճը,պարզապես գրավիչ էր նրա ինքնավստահությունը և տարիքը անհատական ոճի, վարքագծի դրսևորման համար խոչընդոտ չդարձնելը...
Ես ծիծաղեցի ծիծաղող երիտասարդների փոքր աշխարհընկալման, սահմանափակ մտածողության վրա, որ կարող են մարդուն ընդունել կամ ծաղրել արտաքինից դատելով....»:
Ես իհարկե տպավորված գրել էի ու արդարացրել այդ մարդուն առանց դատի դատապաշտպանի պես, բայց դա էական չէ, հետաքրքիրն այն է, որ փողոցում քայլող հազարավոր մարդկանցից ես հիշեցի ու գրեցի կարծիքս նրա մասին, ում  ամենևին դա չէր հետաքրքրում:
Կյանքը այնքան կարճ է ու ժամանակը հազիվ կհերիքի քեզ համար, քո ճաշակով ապրելուն:
Իսկ հեղինակություն պիտի վաստակել տաղանդով, սեփական աշխատանքով.....մի խոսքով այն ամենն ինչ տեսանելի չէ փողոցի անցորդին: