Մանկությանս տարիներին, երբ մայրս ապտակում էր սխալիս համար, ձայնիս ողջ ուժով լաց էի լինում: Մայրս նորից էր ապտակում, որ լռեմ.....Հետո սովորեցի լուռ արտասվել ու հմտացա անձայն կռվելու մեջ:
Հիմա, եթե անգամ բարձրաձայն եմ վիճում, լաց եմ լինում նույն խեղդված լռությամբ` կրկնակի չապտակվելու բնազդով, թե թուլությունս չմատնելու մոլուցքով, չգիտեմ:
Մանկությանս տարիներին մայրս համբուրում էր կարմրած այտերս, որտեղ իր մատնահետտքերն էին ու ես նորից սիրում էի նրան:
Հետո մոռանում էի լացս ու գրկում աշխարհի ամենալավ մայրիկին:
Հիմա չեմ սպասում համբուրեն ինձ , բավական է չորանան արցունքներս ու նորից սիրում եմ նրանց.........նրանց, ում մատնահետքերը դեռ այտերիս են............
Atum em aptaky ir bolor dzeveri mej ...............
ReplyDeleteErbeq chem uzena arcumqner tesnel voch qo achqerin, voch qo hogum.....
Ավելի ցավոտ է այն ապտակը, որը հոգուդ է հասնում,,,,
ReplyDeleteԵս երջանիկ եմ, որ դուք հասկացաք ոչ մակերեսային, այպես ինչպես զգացել էի....