Ու լաց եմ լինում բոլոր այն ճերմակ թղթերի համար, որ քեզ ուղղված նամակ չդարձան այդպես էլ: Ու գրիչս է հուզված: Մոգոնում է գունավոր բաղձանքներով լի մխիթարանքներ, որ լցնի էջիս, թե՞ սրտիս դատարկությունը... Դու մեռա՞ր արդյոք չարտասանված խոսքի փոթորկից, թե՞ ինքնասպան եղար պատասխաններ որոնելուց ուժասպառ եղած...
Միևնույն է չկաս... Ու ցավով երբեմն գիտակցությանս մեջ ուրվագծվում է մի ճիչ "Դու չես էլ եղել": Ատամներովս պահում եմ, որ լեզուս բառերի չվերածի հոգուս ողբը, որ օդը հանկարծ չլցվի սուգով, որ երկնքի աչքը չթացանա իմ լռած ցավից...
Միայն ես գիտեմ, գիտի գրիչս ու ... ուրիշ ոչ ոք:
Միամտորեն ինձ նայող այս մաքուր թուղթը դեռ գրչիս հեսանքից բան չի հասկանում: Ապշած գգվում է բառերիս մեկ-մեկ ու խոնարհ լռում:
Իսկ ե՞ս, այտերիս իսկ չասած գաղտնիքը սրան եմ բացում... ես չեմ ափսոսում, որ ոչ իսկ երկինքը լսեց իմ լացը` նայելով թղթիս շփոթությանը:
Մարդկային աչքեր, անտարբերությամբ լի, ո՜չ, չեն նայելու այս խոնավ թղթին: Ափսոսանքս միայն քո չլինելն է, թեփով լի պարկի մոխրացումն է, թափված արցունքիս գոլորշացումն է ու ... այս թղթի պես խոնարհեցումս է...
Լավ ես գրում, ապրես: Սպասում եմ քո նոր գործերին:
ReplyDelete