Մտերմացել եմ մենակության հետ: Թախիծը ինձ համբուրելով է արդեն ողջունում, տխրությունը էությունս է դարձել...
Ու՞ր եմ գնում:
Քեզ մոտ չեմ գալիս:
Ինչպե՞ս թե ինչու:
Այսպես լի ու դատարկ, այսքան տաք ու սառած, ու՞ր գամ, ո՞նց գամ: Արցունքներ չունեմ:
Ժպի՞տս:
Չէ, նա էլ չկա, իր էժանագին փոխանորդն է հիմա, որ կախված է ամեն մեկի հայացքում...
Ուրի՞շ:
Հ՜ա, սիրտս... չ՛է, նա էլ այն չէ: Սառույց է, ամբո՛ղջը, իսկ սառույցի տակ ինչ՜եր կային... Ես էլ չեմ հիշում:
Դու էլ մոռացիր:
Ես մի կյանք էի կրում իմ մեջ, որն ավարտվեց:
Հիմա մնում է...
Քեզ ինչ, թե ինձ ինչ է մնում...
No comments:
Post a Comment